The 16 day's of activism

Day 10 - Amanzintoti 26-11-2014

Vandaag gaan we met 'the 16 day's of activism'  van start, hierbij willen we de mensen aanmoedigen om mekaar te helpen en dat ze niet hun ogen moeten sluiten voor al het geweld en seksueel misbruik in hun community. Wendy en ik stappen in de auto met Sdudhla en Princess (onze collega's), we weten niet wat ons te wachten staat, alleen dat we goede schoenen aan moeten trekken want we doen vandaag mee aan de 'Funwalk'. Aangekomen bij het politiebureau van Isipingo laten Sdudhla en Princess ons het friendly victim centre van Bobbi bear zien. Het is een klein gebouwtje net buiten het politiebureau, er staat een bureau en twee bedden in en de wanden zijn bekleed met vrolijke kleuren, ook vinden we veel beren waar de ernstige verhalen vanaf te lezen zijn. Het kantoortje wordt gebruikt voor de cases die binnenkomen bij het politiebureau, de slachtoffertjes worden hier verhoord met behulp van de beren en ze kunnen hier ook een beetje bijkomen, aangezien het hele proces super lang duurt. 

The captain van het politiebureau geeft het teken dat we allemaal moeten verzamelen, we lopen ernaar toe en hij begint met zijn uitleg. We gaan vandaag de Funwalk lopen, hierbij is een route uitgestippeld van 10 kilometer, tijdens de route gaan we pamfletten van Bobbi Bear en the SAPS (South African Police Service) uitdelen. Na de uitleg krijgen we een geweldig geel shirt aan, de pamfletten worden verdeelt en de captain begint met het gebed, daarna zijn we er helemaal klaar voor!

We lopen langs 'winkelstraten' en marktkraampjes en delen zo veel mogelijk pamfletten uit. Het is er druk en vies, gelukkig lopen we met politiebegeleiding want je voelt dat de stemming een beetje grimmig is. We zouden hier alleen niet mogen lopen, dit is veel te gevaarlijk. Wel ben ik blij dat we deze kans krijgen, zo zien we toch hoe het eraan toe gaat in het echte Zuid-Afrika.  

Na een kleine twee kilometer hebben we het eerste stuk erop zitten, Wendy en ik moeten zo hard lachen om hoe het eraan toe gaat. We lopen met een grote groep mensen over alle wegen, iedereen moet stoppen want de politie zet alle wegen af en de sirenes staan constant aan. Daar staat het eerste kraampje met water en energiedrankjes, ze juichen ons toe alsof we al dertig kilometer hebben gelopen. Ook is de Zuid-Afrikaanse snelheid iets anders dan wij gewend zijn, we lopen constant een kilometer voor op de rest uit en dat is best knap, vooral als je weet hoe het met mijn conditie is gesteld. Voor ons gevoel lopen we een normaal tempo, hier is the Captain het niet mee eens 'do all the people in Holland walk so fast?' we moeten lachen en vertellen hem dat dit helemaal waar is. Na de volgende drie kilometer staan onze fans er weer met de energiedrankjes, hierbij gebeurt weer precies hetzelfde 'Go on, you can do it!!'
Na de tien kilometer komen we aan op onze eindbestemming, een groot park achter het strand, iedereen ploft neer en het ziet ernaar uit dat ze hier nog wel even blijven liggen. We krijgen allemaal een medaille en de braai wordt aangestoken. We genieten van de zon en het heerlijke eten, wat kunnen deze mensen veel eten zeg, er worden grote stukken vlees op de braai gegooid en iedereen is lekker aan het eten. Na afloop wordt al het eten en drinken netjes verdeelt over alle mensen. 'Did you have enough meat or do you want a bite? zegt een man met een groot stuk vlees in zijn handen, 'No no no thank you, we had enough'!

Het is fijn om ook het goede leven van Zuid-Afrika mee te maken. De mensen zijn arm maar iedereen is vrolijk en ze genieten van hun vrije middag met zang, dans en het lekkere eten. Voor mijn gevoel hoort het ook zo te zijn, stil staan bij de momenten waarbij je je goed voelt en even je zorgen opzij zetten.