Mijn eerste dagen bij Bobbi Bear

Ik ben hier nu iets langer dan een week en er is al zoveel gebeurt, de tijd vliegt voorbij. Er zijn zoveel emoties, je voelt je machteloos, kwaad en verdrietig, maar door hier te zijn ook weer heel sterk, ik kan het nog niet helemaal goed verwoorden. Je kan helaas niets veranderen aan deze wereld, deze keiharde wereld, maar je kan er wel voor iemand zijn. Diegene liefde, steun en hoop geven, ook al is het alleen maar een luisterend oor of een dikke knuffel.

Ik zal bij het begin beginnen, anders haal ik weer alles door mekaar en snappen jullie er helemaal niets meer van en door alle gebeurtenissen snap ik er zelf al bijna niet meer van, dus laten we hopen op een duidelijk verhaal.

Day 4 - 20-11-2014
Elke dag begint hier vroeg en aangezien we in het Bobbi Bear huis wonen moeten we klaar zijn als al het personeel binnenkomt, dit is altijd chaotisch maar super gezellig, iedereen geeft mekaar een dikke knuffel en maakt een praatje. Vandaag hebben we onze tweede training gehad. Hierbij kregen we heel veel informatie en ernstige verhalen over cases en hoe corrupt de politie en overheid eigenlijk is. Thuly verteld ons een verhaal over een schoolhoofd die wel dertig kinderen seksueel heeft misbruikt, één kind en hierdoor zijn er meer kinderen naar voren gestapt. Na alle getuigenverklaringen werd de man opgepakt en vastgezet, maar helaas werd de man na een aantal dagen weer vrijgelaten omdat hij een bedrag van 80.000 rand had betaald. Door deze corrupte overheid worden er veel cases 'vergeten of niet eens naar gekeken'. Mensen nemen dus soms niet eens de moeite om aangifte te doen, aangezien er toch niet naar ze geluisterd wordt.

Na de training gingen we terug naar de woonkamer, hier zat een moeder met haar dochtertje stilletjes op de bank te wachten op Thuly. Na een poosje werden we door haar geroepen 'volunteers! could you please help me?', ze gaf ons een brief en vroeg ons of we dit door wilden lezen, ze was bang voor een poging tot zelfmoord en dit kon ze zelf niet aan op het moment. De brief was van het kleine meisje wat beneden op de bank zat. Het is een brief gericht aan haar moeder, ze schrijft hierin dat ze verkracht is door haar neefje, dit durfde ze in eerste instantie niet te vertellen omdat ze bang was dat de familie hierdoor uit mekaar zou vallen. Na meerdere keren verkracht te zijn is ze ook nog verkracht door een buurman. Haar moeder heeft haar gevraagd of ze dit allemaal stil wilde houden in ruil voor een pizza, het meisje en haar moeder hebben zich beiden aan hun woord gehouden. Na een poosje begon de moeder haar dochter te negeren en zich tegen haar af te zetten. Het meisje snapte er helemaal niets meer van, ze wilde alles vergeten en vergeven en het enigste wat ze wilde was de liefde van haar moeder terug. 
Nadat we de brief hadden gelezen moesten we naar the counselling room komen, hier zat het kleine meisje met haar schooluniform, ik denk dat ze een jaar of 10/11 was, bang en verlegen.Thuly verteld haar dat wij de brief hebben gelezen, wij willen haar helpen en begrijpen haar pijn en verdriet. Hierna werd er meteen een afspraak gemaakt voor zaterdag. Toen we klaar waren zag ik haar daar zitten, dit kleine meisje heeft in haar korte leventje al zoveel meegemaakt, de pijn die zij heeft moet ondragelijk zijn. Ik doe mijn best om mijn tranen te bedwingen en vraag aan haar 'do you want a hug?' ze kwam direct naar me toe en pakte me stevig vast, zo hebben we daar even gestaan, huilend en knuffelend. Je ziet de pijn en verdriet in haar kleine gezichtje, hoe kan iemand dit een ander aandoen...

Day 5 - 21-11-2014
We stappen in de auto en gaan richting de volgende case, een meisje van 19 jaar die op het moment in een crisiscentrum zit. Het meisje heeft haar halve leven geleefd als seksslavin van haar vader, na een miskraam en een doodgeboren kindje was de maat vol. Ze had over operation Bobbi Bear gehoord, is naar een taxi gelopen en heeft haar verhaal verteld, de taxichauffeur geloofde haar en heeft haar naar Durban gebracht, hierna kwam ze in contact met het project. Toen we bij het centrum aankwamen kwam ze naar buiten, ze was erg verlegen en durfde ons zowat niet aan te kijken. Daarna gingen we naar het ziekenhuis, ze had haar HIV/ Aids testen en medische zorg al gehad, maar we moesten terug komen voor een aantal antwoorden en de Case moest nog geopend worden aangezien de politie dit niet wilde doen. Het ziekenhuis was groot en het lag er bomvol, in alle wachtkamers stond een dikke rij. Het ziekenhuis is totaal niet te vergelijken met de ziekenhuizen die wij in Nederland hebben, iedereen doet rustig aan, kijkt tussendoor even een serie en je hoort een diepe zucht als de telefoon afgaat. Dit alles is niet te begrijpen als je ziet hoe vol het er ligt. Hoe lang zouden we hier moeten zitten voordat we de antwoorden kregen? gelukkig duurde het niet al te lang en we hadden het voor mekaar de case is geopend!
Toen we naar buiten liepen keek een kakkerlak me nog even zielig aan en hierdoor ging ik nog een stukje harder lopen, weg uit het ziekenhuis en weer terug naar het crisis centrum.

Hierna gingen we richting Durban city, een grote stad met veel drukte en lawaai. Het ziet er een beetje gevaarlijk uit, mijn eerste indruk werd versterkt toen mijn collega Bradley automatisch alle autodeuren vergrendelde. We waren uitgenodigd voor een conferentie ter ere van het 20 jarig bestaan van het project Sinani. Alle speeches waren in het zulu met enkele zinnen engels, dus hier begrepen we natuurlijk helemaal niets van. Er was gelukkig entertainment tussendoor en natuurlijk het eten! Voordat ik naar Afrika ging dacht ik lekker afvallen en stoppen met roken, nou dat werkt hier niet helemaal, overal waar je komt krijg je eten en het is onbeschoft om te weigeren en het eten is hier heel erg vet, dus ik ben bang dat mijn eerste doel niet helemaal gaat lukken, ik rook hier wel weinig tot niets, m'n eerste pakje zit nog tot driekwart vol dus dat gaat me redelijk goed af.

Na het eten was het tijd om te terug te gaan naar huis, eenmaal terug op het project stond Noni op ons te wachten, een tien jarig meisje wat al een verleden had bij Bobbi Bear. Noni is als baby achtergelaten op straat door haar ouders, hierdoor is ze in een kindertehuis terecht gekomen. Op een gegeven moment is ze in huis genomen door een blank gezin, eigenlijk meer als hulp/slaaf dan als dochter. Ze kreeg alle huishoudelijke taken en als de man er zin in had moest ze de nacht met hem doorbrengen. De vrouw ging er altijd op uit om spullen te stelen, wanneer ze betrapt werden kreeg Noni de schuld, een kind konden ze toch niet vasthouden. Op een gegeven moment is de vrouw toch gepakt voor winkeldiefstal en Noni kwam huilend op school. De leraren hadden hier een slecht gevoel over en hebben Bobbi Bear ingeschakeld, ze zijn een week met haar bezig geweest en hebben toen eindelijk het verhaal uit haar gekregen. Ze wilde het niet vertellen aangezien het stel haar enige familie was. Nu zit Noni nog steeds in het kindertehuis en ze heeft aan haar verleden Aids overgehouden. Het personeel van Bobbi Bear is haar familie geworden en daarom mag ze in de vakanties komen logeren. Dit is dus dit weekend ook het geval. Toen het personeel wegging zijn we lekker gaan koken, ze zat verlegen bij ons aan tafel maar ze veranderde al snel in een vrolijke en drukke tante, eindelijk even op een plek waar ze zich veilig en thuis voelt. Tijdens het eten kregen we onze eerste stroomstoring, fijn, heel fijn dat werd in het donker eten. Zuid-Afrika heeft niet genoeg stroom voor het hele land, daarom zetten ze de stroom af en toe even uit.
Wat moeten we gaan doen? we zetten wat kaarsjes aan en Noni stelt een zangwedstrijd voor, o jee moet ik echt gaan zingen in mijn eentje voor de anderen, hoe ga ik dit aanpakken, ik kan voor geen meter zingen en ik schaam me dood. Ik pak een zonnebril en hoed en begin te zingen 'Mexico Mexicooooo, het land van al mijn dromen, jullie kunnen mij niet verstaan, dus ik zing maar wat aan etc. etc. Er werd met grote ogen naar met gekeken en ik ben bang dat ik gedeeltelijk uitgelachen werd, maar gelukkig was ik niet de enigste de rest was ook nog aan de beurt.