Hello South Africa!

Ik kon Nederland natuurlijk niet verlaten zonder dat ik nog één keer naar de Harder zou gaan, mijn thuisbasis. Na een aantal borrels en dansjes was het dan eindelijk tijd om naar huis te gaan, want de volgende dag ging een hele lange dag worden. De zenuwen gierden door mijn lichaam, nu gaat het eindelijk gebeuren, iets waar ik al maanden lang mee bezig was geweest, mijn reis, mijn droom.

Na alle kussen en gelukswensen ging ik lekker naar huis, nog even mijn handbagage nakijken en daarna genieten van mijn lekkere bedje, waar lig ik aankomende maanden eigenlijk in? Natuurlijk kon ik die nacht niet meer slapen...

s'ochtends ging de wekker en ik was er helemaal klaar voor, Ipad erbij en het eerste nummer werd gedraaid 'Waka Waka'!  Douchen, aankleden, ontbijten, snel nog even de laatste spullen in mijn backpack proppen (die natuurlijk al veel te vol zat) en richting schiphol. Mijn lieve familieleden en vriendinnen waren allemaal meegekomen om me uit te zwaaien. Na een moeilijk, maar zeer liefdevol afscheid ging ik door de paspoortcontrole. Wat een lieve mensen heb ik om me heen, ze stonden daar gewoon voor mij, geweldig!!

Na de paspoortcontrole ben ik meteen de see buy fly afdeling ingedoken, even twee sloffen sigaretten gehaald en toen was ik echt helemaal klaar voor.

Ik had met Femke (mijn mede vrijwilliger) bij de gate afgesproken en van hieruit zijn we gevlogen naar Londen Heathrow, dit was maar een vlucht van 1,5 uur.  Na een uurtje moesten we weer door naar Johannesburg, dit was een lange vlucht van 11,5 uur, maar het vliegtuig was super de luxe en aangezien ik het weekend toch al niet zoveel had geslapen was dit niet zo'n groot probleem. (Femke heeft niet zo heel veel aan me gehad, tijdens het opstijgen was ik al vertrokken en dit bij elke vlucht).
Toen we in Johannesburg aankwamen moesten we nog maar een uurtje vliegen naar Durban.

Eenmaal aangekomen in Durban werden we ontvangen door Michelle, een Zuid-Afrikaanse vrouw die samen met haar moeder werkzaam is bij Bobbi Bear. Ik kreeg een dikke knuffel en ik voelde me direct welkom. Tijdens de autorit begon ze alvast te vertellen over het project, haar eigen verleden, de nog steeds overheersende apartheid en Makayla. Ondertussen keek ik om me heen en ik zag meteen hoe mooi Zuid-Afrika was, alles was groen en kleurrijk maar je zag ook meteen de armoede en ook zeker het verschil tussen de rassen.
Toen kwamen we aan bij Bobbi Bear, mijn werk en verblijf voor de aankomende zes weken. Een groot wit gebouw met een een groot hekwerk eromheen, alles al helemaal versierd in de kerstsferen. Dit was heel raar aangezien het hartstikke warm was en thuis zijn we nog maar net met Sinterklaas begonnen (ondertussen ben ik er al aan gewend en het is super gezellig, elke dag komt er versiering bij).

Bij de eerste stap in het Bobbi Bear huis kreeg ik direct een warm welkom, overal liepen zulu vrouwen zenuwachtig rond te stappen, iedereen was blij en vrolijk en ze gaven me allemaal een dikke knuffel 'Haibo the new aunties are here!!'
The grand tour begon meteen, het huis van waaruit het project werkt werd aankomende weken ons huis, wij zijn degene die als laatst overblijven in het huis met Makayla en eventueel andere kinderen. Ik zal jullie eerst even vertellen over Makayla, het is een klein meisje van 5 jaar oud, ze heeft een spierziekte waardoor ze haar spieren niet goed kan bewegen, ze kan dus niet lopen, staan, naar de wc gaan, eigenlijk bijna niets. Ze is heel erg lief en super slim, ze stuurt ons de hele dag op pad 'Auntie Talitha would you please play with me on the Junglejump, could you give me something to drink, I need to do a peepee'. Het is niet gebruikelijk dat er kinderen permanent wonen bij Bobbi Bear, maar bij Makayla is het anders, niemand kan voor haar zorgen, en door haar ziekte weet niemand hoe lang ze nog te leven heeft. Buiten alles om iedereen houdt van haar en als je haar ziet wordt je direct verliefd, dit gebeurde dus ook bij mij, ze is zo lief en ze heeft direct mijn hart voor zich gewonnen, ik kan de hele dag met haar rondlopen, praten, spelen en knuffelen. Als the staff weg is moeten wij de zorg voor Makayla op ons nemen, maar dit ging eigenlijk direct vanzelf.

Vandaag zijn we begonnen met onze training, hierbij krijgen we veel informatie over HIV en AIDS, we kregen de verhalen van de counsellors te horen en we worden getraind om zelf mee te gaan met cases, voorlichtingen, crime scenes en ook eventuele suicides. Alles wat je te horen krijgt is heel erg triest, veel kinderen overleven het niet eens, zijn getraumatiseerd, hebben HIV/AIDS, het is allemaal best wel zwaar en emotioneel maar aan de andere kant word je er ook veel sterker van en uiteindelijk is het zo dankbaar werk. Ik krijg nu ook echt het gevoel dat zes weken op het project veelte kort zijn, maar we zullen het zien.

Voor de rest worden we goed gewaarschuwd voor de buitenwereld (buiten de hekken), we zitten op dit moment in 'The silly season', een periode waarbij de criminaliteitscijfers flink omhoog stijgen, maar we zitten gelukkig tussen allemaal hekken en we worden alleen op pad gestuurd als het echt veilig is.

Morgen beginnen we met onze tweede trainingsdag dus ik stop maar met mijn lange verhaal en ga maar eens op tijd naar bed, maar ik ga snel weer bloggen.